Vandaag ging ik naar de KNWU, in het kader van het delen van ervaring en kennis, om te vertellen wat ik gedaan en geleerd heb van het coach education program in Aigle. Het was een hartstikke leuk gesprek en hopelijk heb ik iets kunnen bijdragen. Ik werd uitgenodigd om binnenkort aanwezig te zijn bij een bijeenkomst van coaches WT4 in opleiding om hen uit te leggen hoe ik mijn ontwikkeling aanpak en te helpen bij de dingen waar zij tegen aanlopen bij hun opleiding. Hartstikke leuk om andere coaches te ontmoeten en ervaringen uit te wisselen.

Eind Juni ben ik geslaagd voor alle examens van het UCI coach education program in Aigle en heb ik het level 1, level 2 en het UCI coach Diploma gehaald. Op het moment zelf was ik niet echt super blij. Het voelde meer als een missie die moest slagen die ook geslaagd was. Er was meer opluchting dan vreugde. 2 maanden weg van werk in Nederland en de hoge kosten van de opleiding maakten dat er geen tweede kans of herkansing voor mij zou kunnen zijn. Zoveel budget heb ik gewoon niet. Met de NLcoach supportprijs, steun van m’n omgeving, een te gekke oma en hard werken lukte het allemaal net.

Voor het UCI coach diploma examen maakte ik een uitgebreid plan voor mijn team en een specifieke renner. Naast dat ik geslaagd ben, ben ik erg blij met het commentaar dat ik er op kreeg: “Very high quality and most detailed plan ever”, daar ben ik echt trots op.
Het aller mooiste vind ik nog dat ik elke dag nog plezier heb van het gedane werk. Het heeft me aan het denken gezet en me anders laten denken over training geven en coachen. Termen als ‘benchmark’ en ‘event demands’ hebben nu echt betekenis voor me en toepassing in de praktijk.
Door 2 maanden bezig te zijn met mijn ontwikkeling als coach weet ik nu veel beter wat mijn sterke kanten zijn en mijn zwakke. En vooral weten wat mijn zwakke punten zijn en leren wat je daar aan kan doen ervaar als enorm waardevol. Niet in je eigen cultuur zitten en in een klas met vele culturen maakte dat duidelijk aan de oppervlakte kwam waar ik niet zo goed in ben. Laten we het noemen dat mijn intermenselijke vaardigheden aandacht behoeven en niet mijn primaire kracht is. Ik heb veel op dat gebied geleerd en wil me verder ontwikkelen op dat vlak. Naast een geldprijs heb ik bij NLcoach ook 3 uur begeleiding gewonnen en die tijd zal daar zeker aan bijdragen. In die uren wil ik gaan werken aan mijn zwakke punten en mijn persoonlijk ontwikkelingsplan.

Even kort een berichtje: het internet stopt hier om 23.06.

Vandaag samen met Zam uit Maleisië en Benoit uit Rwanda een onderzoekspresentatie gegeven over het onderwerp Road cycling. Was heel veel werk maar we waren tevreden met het resultaat en dat was de docent ook. Hij had nieuwe dingen gehoord over o.a. de wedstrijden in London 2012.

Bekijk hier onze presentatie (de uitleg en aanvullingen moet je er zelf maar bij verzinnen).

Inmiddels ben ik weer een dikke week in Aigle en ga ik voor het eerst sinds jaren weer naar school en dat is best wel een beetje wennen. Waar ze hier dol op zijn is regeltjes: hoe laat je moet eten staat vast, wat je mag eten staat vast en als je niet wilt eten dan kan dat maar dan moet je dat wel tijdig melden: dat staat ook vast. Wat je in je stopcontact mag pluggen, dat staat ook vast en wordt gecontroleerd. Ik vind het echt heel rustig, gedisciplineerd, netjes en schoon in het huis ‘Mon Sejour’ waar alle coaches en sporters hun kamer hebben. Maar vanavond moesten we ons allen melden in de eetzaal en werd ons nog dunnetjes uitgelegd wat de regels ook al weer waren. En dat is nog wel het meeste wennen…
In principe hebben we elke dag 2x les en dat is leerzaam en wordt steeds interessanter. De afgelopen week was erg basic. We hadden het over de basisprincipes van coachen en lesgeven en hebben we een dag op een grasveld doorgebracht en mbv citybikes korte trainingen gegeven. Voor mij is de Engelse taal niet zo’n probleem maar voor mijn collega coaches, op de Nieuw Zeelander na, wel. De klas is nu compleet met daarin 2 Iraniërs, waarvan 1 dame (samen zijn we de enige 2 dames), een Japanner, een Maleis, een Irakees, een Rwandees, een Qatari en een Nieuw Zeelander. Het is een leuke groep met best wat ervaring en kennis alleen komt het er vaak niet uit door het taal probleem.
Deze week gaan we meer in op inspanningsfysiologie en bereid ik samen met Benoit (uit Rwanda) en Zam (uit Maleisië) een presentatie over wegwielrennen en tijdrijden voor. Daarnaast hebben we lessen bij de mechanieker en weet ik nu dus wat BB30 is en hoe je daar toch een SRM in kan monteren. We buigen ons deze week nog nader over SRM’s en volgende week gaan we een dag naar Lausanne op excursie naar het ziekenhuis om het over testen te hebben.
Verder is het hier prachtig fietsen en kan ik ook in de gym terecht en dat is wel erg lekker voor de ontspanning en goed voor m’n beschadigde knie.

Dankzij de supportprijs van NLcoach, die voor mij echt een stimulans was om naar Zwitserland te gaan, en mijn oma, die echt geweldig geholpen heeft met haar gift, en de steun van mijn ouders en natuurlijk van Team SVA zit ik nu in Aigle.
In Aigle huist het hoofdkantoor van de UCI, de internationale wielren unie, en van over al over de wereld komen renners maar ook coaches hier naar toe om te trainen. Er is hier een wielerbaan en ook buiten zijn de omstandigheden perfect om te trainen. Je kan vlak rijden, maar ook in de bergen, er is een bmx baan en ook mountainbiken gaat hier perfect.
Morgen begint voor mij het coach education program. Het programma is erg uitgebreid en intressant en ook mijn klasgenoten beloven boeiend te zijn en ze komen uit alle windstreken; New Zealand, Iran, Ruwanda, Qatar, Gambia, Japan.
Het was hard werken om alles in Nederland goed achter te laten en het is voor mij ook een goed les in dingen loslaten. Maar ik kijk er erg naar uit om 2 maanden lang te werken aan mijn eigen ontwikkeling al ga ik team SVA en team C for Cycling best missen!