Inmiddels ben ik weer een dikke week in Aigle en ga ik voor het eerst sinds jaren weer naar school en dat is best wel een beetje wennen. Waar ze hier dol op zijn is regeltjes: hoe laat je moet eten staat vast, wat je mag eten staat vast en als je niet wilt eten dan kan dat maar dan moet je dat wel tijdig melden: dat staat ook vast. Wat je in je stopcontact mag pluggen, dat staat ook vast en wordt gecontroleerd. Ik vind het echt heel rustig, gedisciplineerd, netjes en schoon in het huis ‘Mon Sejour’ waar alle coaches en sporters hun kamer hebben. Maar vanavond moesten we ons allen melden in de eetzaal en werd ons nog dunnetjes uitgelegd wat de regels ook al weer waren. En dat is nog wel het meeste wennen…
In principe hebben we elke dag 2x les en dat is leerzaam en wordt steeds interessanter. De afgelopen week was erg basic. We hadden het over de basisprincipes van coachen en lesgeven en hebben we een dag op een grasveld doorgebracht en mbv citybikes korte trainingen gegeven. Voor mij is de Engelse taal niet zo’n probleem maar voor mijn collega coaches, op de Nieuw Zeelander na, wel. De klas is nu compleet met daarin 2 Iraniërs, waarvan 1 dame (samen zijn we de enige 2 dames), een Japanner, een Maleis, een Irakees, een Rwandees, een Qatari en een Nieuw Zeelander. Het is een leuke groep met best wat ervaring en kennis alleen komt het er vaak niet uit door het taal probleem.
Deze week gaan we meer in op inspanningsfysiologie en bereid ik samen met Benoit (uit Rwanda) en Zam (uit Maleisië) een presentatie over wegwielrennen en tijdrijden voor. Daarnaast hebben we lessen bij de mechanieker en weet ik nu dus wat BB30 is en hoe je daar toch een SRM in kan monteren. We buigen ons deze week nog nader over SRM’s en volgende week gaan we een dag naar Lausanne op excursie naar het ziekenhuis om het over testen te hebben.
Verder is het hier prachtig fietsen en kan ik ook in de gym terecht en dat is wel erg lekker voor de ontspanning en goed voor m’n beschadigde knie.
Al een dikke week in Aigle.
